Verslag 1 Tijdens mijn werkperiode in IJsland ben ik ‘artist in residence’. Eindelijk ben ik weer in mijn geliefde Siglufjordur en in het mooie, witte atelier. Siglufjordur ligt aan een smal fjord, aan de noordkust van IJsland en was bekend als haring-hoofdstad van het Noord-Atlantisch gebied. (1900-1970) Ooit was dit plaatsje moeilijk te bereiken, nu zijn er tunnels, desondanks is dit dorp in de winter door het slechte weer ook moeilijk bereikbaar. Er is een mooi haventje, het Herring Era Museum, Folk Music Center, bibliotheek en een dichtershuis. Ik woon en werk in Herhusid als artist in residence, nu voor de 5e keer. Deze plek bevalt me zo goed; het is een fantastisch huis en atelier. Wel moet je door een commissie “ gekeurd” worden, maar dat lijkt me logisch. Ik leef als een kluizenaar en het enige uitje is naar het plaatselijke winkeltje voor de boodschappen. Herhusid is gebouwd in 1914 en was een Noors zeemanshuis, tevens werd het gebruikt als hun kerkje, het Samkomuhús. Nu werken hier beeldende kunstenaars, componisten en schrijvers. Aan het einde van je werkperiode wordt het op prijs gesteld om aan de bevolking te laten zien of horen wat je hebt gedaan. Men is geïnteresseerd en er ontstaan leuke gesprekken met een hapje en een drankje. Kunstenaars die hier gewerkt hebben, komen overal vandaan en…sommigen willen niet meer weg. Zij houden van de gastvrijheid, het gemakkelijke leven en dat is toch anders dan in de rest van Europa. Je mag deze wonderlijke plek in de winter twee maanden gebruiken en in de zomer één maand. Mijn voorkeur gaat uit naar de winter, het Noorderlicht, het wisselende weer en de donkerte. Het weer is spannend, variatie genoeg, van volop zon en sneeuw, tot mist en regen en…vreselijke windvlagen en stormen. Zo was het ooit “ de hel van Dante”. Het huis stond te schudden, dat was wel even angstig. En de volgende dag gaat iedereen weer verder alsof er niets aan de hand was. Verslag 2 Na veel hindernissen op de heenreis: te laat vertrek van Schiphol, mijn bagage op de luchthaven Keflavik was zoek, de rits van mijn rugzak bleek kapot en mijn materialen plus winterkleding, die ik ruim van te voren had opgestuurd, waren ook ergens of nergens. Het was bovendien stressen of ik mijn binnenlandse vlucht wel zou halen, want dat zou helemaal een ramp zijn. Het komt hier altijd wel weer goed en je bent het zo weer vergeten, maar op het moment was het wel erg lastig. Wat fijn om het atelier binnen te stappen. Het voelt een beetje als “ mijn plek” , dat werd het dan na een dag onmiddellijk. Maar mijn materialen waren er niet, en zo lang van te voren had ik alles al opgestuurd. Wat te doen….. Ik ging naar de plaatselijke bakker voor oude papieren meelzakken, naar het kleine viswinkeltje voor vissenhuiden te halen en het ijzerwinkeltje had tussen de beitels en hamers nog wat viltstiften liggen. Zelfs in het atelier was nog een rolletje pakpapier, ik kon vooruit. Bij het ontdekken welke boeken in het atelier waren, vond ik nog een achtergelaten boek van mij van jaren geleden. “ De Hemel, een aardse geschiedenis”. Niet gek om daarmee te beginnen. Ik maakte op pakpapier de eerste schetsen. En toen de vissen. Ik de visboer gevraagd of hij visvellen had. ‘Nee, nee nog niet, de vissen moesten eerst nog gevangen worden’. Na een paar dagen kreeg ik een plastic zak mee, brrrr. Het was spannend wat er allemaal in die plastic zak zat. Dat heb ik geweten. Wat een hoeveelheid visvellen en wat een werk om die schoon te maken. En wat vies! Handschoenen aan, binnenkant afschrapen en daarna toen de schubben. Heel de boel zat onder, maar als het schoon is, is het na droging prachtig. Je moet de huiden spannen, anders blijft er niets over. Daarna volgt nog het prepareren, maar dat doe ik thuis. Eind van de week kwamen mijn pakken met materiaal en winterkleding, wat was ik blij. Yvonne Struys |
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten