Rinus Groenendaal: 'Vliegmachientjes'

Al langere tijd ben ik 'ontvankelijk'voor beeldende prikkels. Er moet van alles onderzocht en uitgedacht worden. Of het mijn hand was of mijn hoofd dat er over begon....dat ben ik kwijt. Wakker wordend boven mijn tekentafel herkende ik steeds vaker vliegtuigjes in mijn morgenkrabbels. Het ging gepaard met mijmeringen over mijn jongetjesjaren en mijn favoriete speeltje. Zeepsopkleurig plastic en handgroot was het vliegmachientje. Tussen landingsgestel had eens een puntenslijper gezeten. Met brede zwaaibewegingen en binnensmonds gebrom bracht ik het destijds tot leven.

Nieuwsgierigheid naar de verschijningsvorm is nu de aanjager. De ontwerper heeft een zwak voor uitstraling. Een dichterlijk zwevertje is hem even welkom als een agressieve veelmotorige gevechtsjager. Vliegschaamte bestaat er niet in die onbegrensde wereld. Landingsangst kan de kop opsteken. De kunst is- heel random- in de handeling te blijven en niet uit te zoomen. De onderdompeling in deze haptische wereld bevalt goed, zeer goed: een verslaving die met graagte onderhouden wordt. Voor je het weet werk je aan een alsmaar groeiende serie.